Probava, odnosno prerada hrane u manje jedinice koje tijelo može koristiti, odvija se u gornjem probavnom traktu uz pomoć gušterače, jetre i žuči te živčanog i hormonalnog sustava. Probavni enzimi su, osim želučanih sokova i želučane kiseline, ključni čimbenici dobre probave i prvi uvjet za uspješnu apsorpciju hranjivih sastojaka iz hrane u tijelo. Enzimska razgradnja hrane započinje u ustima, jer slina sadrži enzime za razgradnju polisaharida (npr. Škrob iz kruha, riže, krumpira itd.), nastavlja se u želucu, gdje se izlučuje pepsin ili proteaze za razgradnju proteina, koja kulminira u dvanaesniku, gdje gušterača izlučuje mnoge probavne enzime (meso, jaja, mliječni proizvodi, mahunarke), a žuč teče iz žučnog mjehura. S godinama se smanjuje količina probavnih enzima, a s tim i sposobnost probavljivosti hrane. Kad neprobavljena hrana stigne u debelo crijevo, ona fermentira u prisutnosti crijevne flore. Nastali plinovi uzrokuju probleme kao što su: nadutost, vjetrovi i nadimanje. Na slabo izlučivanje enzima utječe genetika i prehrana bogata šećerom i drugim jednostavnim ugljikohidratima, jer neprestano opterećuje gušteraču i žučni mjehur te narušava njihovu funkciju. Dodatak probavnih enzima olakšava probavu i simptome povezane sa suboptimalnom probavom probavnih enzima. Preporučuje se u odsutnosti ili lošoj funkciji specifičnih enzima ili kod intolerancija na hranu.